Met bijna 95.000 werkzoekenden blijft Brussel kampen met massale werkloosheid. Achter de cijfers gaat echter meer schuil dan een sociaal probleem: ook de economie voelt de gevolgen. Voor Beci overstijgt dit dossier de sociale sfeer en raakt het rechtstreeks de ondernemingen.
Een oud zeer in Brussel
De Brusselse werkloosheid sleept al jaren aan. Cijfers schommelen, hervormingen stapelen zich op, maar de realiteit blijft dezelfde: voor velen is werk vinden moeilijk, terwijl bedrijven net moeite hebben om personeel te vinden. Achter de statistieken zitten uitgestelde werven, stilgevallen projecten en afgeremde investeringen. Beci herinnert eraan: werkloosheid is niet enkel een sociale graadmeter, maar ook een rem op de economische vitaliteit van de hoofdstad.
Arbeidsmarkt: een Brusselse paradox
In augustus 2025 telde Actiris 94.821 werkzoekenden, goed voor een werkloosheidsgraad van 15,1 %, een lichte daling tegenover vorig jaar (-0,8 %). Die daling lijkt geruststellend, maar maskeert twee evoluties: de toename van langdurige werkloosheid en het groeiend aantal leefloontrekkers. Met andere woorden: een deel van de Brusselaars raakt structureel verwijderd van de arbeidsmarkt.
Dat treft de bedrijven frontaal. In de bouw, horeca, logistiek en zorg remmen tekorten aan gekwalificeerd personeel de activiteit af. Gevolg: onvervulde vacatures, langere aanwervingsprocedures en uiteindelijk een verminderde competitiviteit. De paradox is duidelijk: veel kandidaten beschikbaar, maar te weinig aansluiting met de noden van de arbeidsmarkt. Massale werkloosheid dus, én tegelijk bedrijven die schreeuwen om talent.
Uit de hokjes stappen: publiek en privaat moeten samenwerken
“Bedrijven kunnen bijdragen tot een betere werking van de arbeidsmarkt, maar dan moeten ze daar ook de middelen voor krijgen”, benadrukt Thierry Devillez, directeur Wallonië-Brussel bij Federgon, de federatie van private HR-dienstverleners. Zonder sterkere samenwerking tussen publieke en private spelers blijft het systeem wankel. Volgens hem zijn drie werkpunten prioritair.
Ten eerste: vlottere uitwisseling tussen Actiris en private bureaus (interim, rekrutering, outplacement). Vandaag gaan te veel vacatures verloren in administratieve molens. Duidelijkere bruggen zouden werkgevers sneller toegang geven tot relevante profielen en werkzoekenden tot meer kansen.
Daarnaast: korte, gerichte en flexibele opleidingen, naar het voorbeeld van Travi, de opleidingsoperator van de uitzendsector. Jobdagen, praktijkmodules, directe begeleiding: “We testen, evalueren, passen aan en starten een nieuwe cyclus”, vat Federgon samen. Wat werkt, kan worden opgeschaald. Een pragmatische aanpak die kwaliteit verkiest boven de opeenstapeling van maatregelen.
Tot slot: vereenvoudiging van het institutionele landschap. Brussel telt zóveel loketten en operatoren dat het onoverzichtelijk wordt. Voor bedrijven betekent dat verwarring en vertraging. “De hervorming moet zorgen voor échte eenloketpunten, geen extra lagen”, aldus Devillez.
Bedrijven in de vuurlinie
Voor ondernemers laat de Brusselse werkloosheid zich op meerdere niveaus voelen. Rekruteren is tijdrovend. Vacatures stapelen zich op, geschikte kandidaten blijven uit en als er al een profiel wordt gevonden, moeten bedrijven vaak nog investeren in interne basisopleidingen. Talen, digitale vaardigheden, attitudes: ondernemingen vullen zelf de leemtes op, met financiële kosten én verlies aan tijd en efficiëntie tot gevolg.
Sommige bedrijven passen zich aan. Ze zetten in op atypische profielen, erkennen ervaring buiten klassieke trajecten, werken meer samen in sectorverband of bieden vaker stage- en leerwerkplaatsen aan. Andere investeren in mentorschap. Kortom: ze zoeken creatieve oplossingen om de motor draaiende te houden. Maar die creativiteit kent grenzen. Zonder institutionele erkenning en vereenvoudiging dreigen zulke initiatieven marginaal te blijven.
Kortom
De actoren zijn er al: Actiris, Bruxelles Formation, private bureaus, sectorale centra, inschakelingsoperatoren. Iedereen heeft expertise, maar ze moeten samenwerken in plaats van naast elkaar te functioneren. Als Brussel daarin slaagt, kan werkloosheid eindelijk teruggedrongen worden, niet als een losstaand cijfer maar als een collectieve dynamiek.
Werkloosheid in Brussel zal niet verdwijnen met een toverstokje, maar het hoeft geen noodlot te blijven als iedereen zijn of haar rol speelt. Beci is ervan overtuigd: bedrijven staan niet aan de zijlijn, ze staan midden in dit dossier.
Werkloosheid verminderen betekent ook de Brusselse economie laten ademen, investeren en aantrekken. Uiteindelijk gaat het erom de hoofdstad een vlottere toekomst te bieden, voor iedereen.
Om dat economisch herstel waar te maken, is een slagkrachtige Brusselse regering noodzakelijk. Vandaag verlamt de politieke impasse zowel bedrijven als jobs: Beci en de sectorfederaties luiden de alarmbel. Lees er hier meer over.